AMAÇ: Adli psikiyatrik açıdan değerlendirilen ve nörobilişsel
bozukluk saptanan hastaların klinik ve adli özelliklerini tanım-
lamak ve bu kişilere yaklaşım konusunda klinisyenlere katkı
sağlamaktır.
YÖNTEM: Çalışma için, Adli Tıp Dördüncü İhtisas Kurulu ta-
rafından değerlendirilen ve değerlendirme sonucunda nörobi-
lişsel bozukluk (demans, hafif bilişsel bozukluk (HBB), organik
mental bozukluk (OMB)) saptanan kişilerin verileri geriye dönük
olarak taranmıştır.
BULGULAR: Çalışmaya 201 hasta dahil edilmiştir. Hastaların
%80,1’i demans, %14,9’u HBB ve %5’i OMB tanısı almıştır. Grup-
lar arasında değerlendirilme nedeni ve karar (p<0,001) açısın-
dan anlamlı düzeyde farklılık mevcuttur. Her üç grup da yüksek
orada hukuki/fiili ehliyet ve ikinci sırada vesayet açısından de-
ğerlendirilmiştir. Demans ve OMB grubunda hukuki/fiili ehliyeti
yoktur kararı verilenlerin oranı, HBB grubunda ise hukuki/fiili
ehliyet vardır kararı verilenlerin oranı daha yüksektir. İşlem es-
nasında hekim tarafından hukuki/fiili ehliyeti vardır diye raporu
olan kişilerin %88’inde ATK kararı da aynı yönde iken, %10’unda
ATK tarafından aksi yönde karar verilmiştir. On iki kişi ceza eh-
liyeti yönünden değerlendirilmiş, bunlardan %41,7’si demans,
%33,3’ü HBB ve %25’i OMB tanısı almıştı.
SONUÇ: İleri yaş nörobilişsel bozuklukla eşdeğer olmadığı
gibi, nörobilişsel bozukluk da kişinin fiili ve cezai ehliyetini kay-
bettiği anlamına gelmemelidir. Hem ileri yaştaki kişilerin hakla-
rını korumak hem de yasal sorumluluğun yerine getirilebilmesi
için bilişsel bozuklukların kişinin gerçekleştirdiği eylemin far-
kında olup olmadığına kanaat getirecek düzeyde detaylı değer-
lendirilmesi gerekmektedir.
INTRODUCTION: To define the clinical and forensic cha-
racteristics of patients who are evaluated in terms of forensic
psychiatry and who have neurocognitive disorders and to contri-
bute to clinicians in approaching patients.
METHODS: For the study, the data of people who were eva-
luated by the Forensic Medicine Fourth Specialization Board
and who were found to have neurocognitive disorders (demen-
tia, mild cognitive impairment (MCI), organic mental disorder
(OMD)) were scanned retrospectively.
RESULTS: Two-hundered one patients were included in the
study. Of the patients, 80.1% were diagnosed with dementia,
whereas 14.9% were diagnosed with MCI and 5% were diagno-
sed with OMD. There is a significant difference between the gro-
ups in terms of reason for evaluation and decision (p<0.001). All
three groups were evaluated in terms of legal/criminal capacity
and guardianship in the second place. In the dementia and OMD
group, the rate of those who were given the decision that they
do not have legal/criminal capacity is higher, whereas in the MCI
group, the rate of those who were given the decision to have
legal/criminal capacity is higher. While the CFM decision was
the same in 88% of the people who had a report by the physici-
an that they had legal/criminal capacity during the procedure,
the CFM decided to the contrary in 10%. Twelve people were
evaluated by the ATK for criminal liability. Of these, 41.7% were
diagnosed with dementia, whereas 33.3% were diagnosed with
MCI and 25% were diagnosed with OMD.
CONCLUSION: Just as advanced age is not equivalent to
neurocognitive impairment; neurocognitive impairment should
not mean that a person has lost all competence. In order to pro-
tect the rights of older people and to fulfill legal responsibility,
cognitive disorders should be evaluated in detail to determine
whether the person is aware of his action
